“રસિક” મેઘાણીની ગઝલો

ઝરે   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં
બધે   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

તમામ  એકલો  તડકામાં   છોડી   ચાલી  ગયા
હવે   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

ઉઘાડા   આભ   અને   શૂન્ય  સમ  દિશ  વચ્ચે
મને   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

ઊકળતી   ધૂપમાં   થાકું  ન    ચાલી    ચાલીને
ભલે   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

હવે  તો  થાકી  ગયા   દોડી   ઝાંઝવાં   પાછળ
ભમે   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

છે   ઘાવ  ઘાવ  બદન, તાર  તાર  વસ્ત્રો  પણ
અને   તરસ   છે, મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

ક્ષિતિજને આંબી  શકું છું  વિપળમાં કિન્તુ ‘રસિક’
નડે   તરસ   છે,  મહારણ   છે  સામે  રસ્તામાં

No Comments »

તમારી   યાદના    શબભર,   સહારા   સાથ   દઈ   દેશે
ઠરી   જાશે   અગર  દીપક,   સિતારા   સાથ   દઈ   દેશે

મહારણમાં     વિખૂટા    એકલા    બેસીને    શું     કરવું
કદમ    શાયદ    વધારું   તો,  ઉતારા   સાથ   દઈ   દેશે

પછી   ડૂબી    જશે    ખુદને    સલામત     જાણનારાઓ
અગર    તોફાની   મોજોને,   કિનારા  સાથ   દઈ   દેશે

જગતથી   એકલા   માયૂસ   થઈને   ખુદ   જવું    પડશે
અમારા   કે  ન   ત્યાં   કોઈ   તમારા   સાથ   દઈ   દેશે

‘રસિક’  વાદળ    નયન   વર્ષાવશે   બેફામ   પાલવમાં
અગર   બેચેન    દિલને   અશ્રુધારા   સાથ    દઈ   દેશે

No Comments »

સવારે    ઊગશે    સૂરજ      પરંતુ   અત્યારે
યુગો યુગોમાં  વિપળ રાત  કાળી  વિસ્તારે

હવે  નજીક  છે  ધબકાર   એના પગરવના
મેં  એમ  જાગતા  ગાળી  છે રાત  ભણકારે

નસીબે  હોય ના મંઝિલ   ભલેને  જીવનભર
હસીને   ચાલશું  તો  પણ  તમારા સથવારે

સમયની સાથ વિલય થઈ ગયા જમાનામાં
તું  એની  વાટમાં પલકો  હજી કાં શણગારે

‘રસિક’ને  ‘ડેમી’ નદી રોજ યાદ આવે છે
જવા  એ  ઝંખે   છે  પોતાના  ગામ ‘ટંકારે’

No Comments »

તારા  પ્રહાર   ઝીલવા  આવી   ગયો  છું  હું
લાંબી  લડત  લડી  ભલે થાકી   ગયો  છું  હું

મંઝિલ  યુગો સુધી  હવે  પામી જવાના લોક
રસ્તે   નિશાન  એટલા   છોડી  ગયો  છું  હું

લોહી  લૂહાણ  રોજ   છે   મારું  શરીર  તોય
તારા   જરાક   ઘાવથી  તડપી   ગયો  છું  હું

રસ્તે   સળગતા   ધૂપની  એવી  રહી છે યાદ
ચુપચાપ સઘળી એષણા  ભૂલી  ગયો  છું  હું

મંઝિલ વગરના તોય ‘રસિક’ નાસીપાસ કેમ
દરવાજા   પાસે   એમને  છોડી  ગયો  છું  હું

No Comments »

જે  માટે  રોતી  રહી  બહારો, ફરી  એ સૌરભ  પ્રસારવા દો
ખિઝાં  ઉજાડી  ગઈ  જે રંગત, ચમનમાં  એને નિખારવા દો

નથી  વિસામો  અરણ્ય  પંથે, સુમન, કળી  કે  ન પાંદડા છે
છતાં  છે કંટકનો  છાંયડો  ત્યાં, બપોર તપતી  ગુજારવા  દો

વળી  ગઈ કેડ બોજ   ખેંચી, જીવનની  સાંજે  ગયો છું થાકી
સમીપમાં ના ઉતારો  છે  પણ, કહીં  તો  એને  ઉતારવા  દો

વદન દુઃખી હો કે હોય હર્ષિત,ગમન કે હો આગમન તમારૂં
રૂદનની  આદત પડી  છે  તેથી, નયનને અશ્રૂઓ સારવા દો

મકામ છેટે,  અજાણ્યો પંથક, સમય છે ઓછો, હવે હે દોરક
જરાય   રોકો  ન  કાફલાને,  ઝડપ   કદમની   વધારવા  દો

ચમનનું  વાતાવરણ  બદલશે,  વસંતમાં   પાનખર  પલટશે,
હજી ‘રસિક’ થોડું ધૈર્ય રાખો,  સુમનને સૌરભ પ્રસારવા દો

No Comments »

બહાર  હો  કે  ખિઝાં  રાત  કિન્તુ  આવે  છે
કદી  શશી   તો   કદી    તારલા   સતાવે  છે

રકમની  જેમ  ગુમાવ્યા  મેં  બાજી  સમજીને
હવે તે કયાંથી ફરી  દિવસો  પાછા  આવે છે

તમિસ્ત્રા ખાળી મેં નિર્ભય બનીને દુનિયાની
અને   મને  જ   તું   પડછાયાથી  ડરાવે   છે

બે મીઠાં બોલથી શાતા વળે છે  મુજ દિલમાં
ભલે  તું   લાગણી  પોકળ  મને  જતાવે  છે

ગયેલી   રાતના   ઓળા   સતાવે   યાદોમાં
ન  દૂર  થાય  છે  મનમાં, ન પાસ  આવે છે

અસીમ  રંજ-સભર  ગડમથલ છે  અંતરમાં
છતાંય   ચહેરાની   રંગત  મને   છુપાવે  છે

નિરાશા  ડૂબતી  સંધ્યા  બધે   સમર્પી   ગઈ
છતાંય  આશનો  દીપક ‘રસિક’ જલાવે  છે

No Comments »

મારૂં  દિલ   એટલી   દુઆ  માંગે
ધોમ    તડકામાં    છાંયડા   માંગે

ઝેર   પીધાં   છે    ત્યારે   જાણીને
આપણા   જયારે   પારખા   માંગે

જેની   થાકીને  વાટ   જોઈ   રોજ
આજ  દિલ  એને  ભૂલવા   માંગે

કોણ    રોકી   શકે    છે   તેઓને
ચાલનારા    જો    ચાલવા   માંગે

એની કિસ્મતનું રોવું છોડ ‘રસિક’
રણની   વચ્ચે   જે  ઝાંઝવા  માંગે

No Comments »

મારી   નજરોથી   તને   દૂર   હટાવી   લેવું
જાણે  સૂરજને કહીં  ધુમ્મસમાં  છુપાવી લેવું

મર્મ જીવનનો  હવે  એજ છે  જગમાં  આજે
આતમા   વેંચી  બદન  મારે   બચાવી  લેવું

તારી   યાદો   બધી   અશ્રૂથી  સમેટી  લેવા
દિલના જખમો બધા દામનમાં છુપાવી લેવું

કોઈ  ના  પ્રેમ  કરે   દ્રેષની  આ  દુનિયામાં
હાથમાં   એટલે    પથ્થરને     ઉઠાવી   લેવું

જિંદગીભરનો   હો  સંગાથ   ફકત  એનાથી
કોઈથી  જયારે  કદમ  સાથ   મિલાવી   લેવું

આજ   મારૂં  કાં  નગર  જોઈ  મને એ  લાગે
એક   વેરાન   કહીં   વગડો   વસાવી    લેવું

કંટકો   આપી  ગયા  રંગ  ‘રસિક’  લોહીનો
હાથને   મોંઘું    પડયું   પુષ્પ    ઉઠાવી   લેવું

No Comments »

પ્રેમ    ભીંનું  વલણ  મને  આપ્યું
દર્દે   દિલનું  શરણ   મને  આપ્યું

લોહી  ટપકે  ધબકતા  દિલ સાથે
લાગણીનું    ઝરણ   મને  આપ્યું

ધોમ  તડકો   ઉઘાડા  આભ  તળે
ચાલવા  આખું  રણ  મને   આપ્યું

જિંદગી   આખી    જીવવા    માટે
મોતનું    વિસ્તરણ   મને   આપ્યું

એટલે     આમતેમ    ભાગું    છું
આ નગરનું  હરણ   મને  આપ્યું

જિંદગીના      ઉદાસ     રસ્તામાં
બંધ ઘરનું   ભ્રમણ  મને  આપ્યું

સૂર્ય આખો ‘રસિક’ના પાલવમાં
તારલાનું   કિરણ    મને   આપ્યું

No Comments »

સઘળા  મકાન   આઈના,  અફસોસ  એનો છે
પથ્થર  વડે  રમ્યા  બધા,  અફસોસ   એનો છે

મઝધારે    ડૂબવાનો   કઇં  ગમ   નથી   છતાં
સાહિલ સમજતાં કાં રહ્યા, અફસોસ  એનો છે

જે   રીતથી   એ   સજ્જ    થયા   જાણે   રૂપનાં
પારેખ  ના  અમે  હતા,   અફસોસ   એનો છે

સાથે   જે  ચાલ્યા   ખાળવા,  ખાડાં  ને  ટેકરાં
ઘર  પાસે   વેગળા  થયા,  અફસોસ  એનો છે

દ્વિધામાં  વચ્ચે   એકલો  ઊભો  ને આસપાસ
રસ્તા  કાં  આટલા   બધા, અફસોસ  એનો છે

સળગી  ને  ભસ્મ  થઈ  જતા  મારા મકાનને
જોતા ‘રસિક’ બધા રહ્યા, અફસોસ  એનો છે

No Comments »